Antwoord van de benen

De beentjes hebben gisteren in Torhout ook eens duidelijk gemaakt waar het op staat, ze zijn moe, overzadigd, weet ik veel. In elk geval was het gisteren de kans geweest voor mensen al Koen, om eens op een +10km voor me te eindigen. Het ging a-b-s-o-l-u-u-t N-I-E-T. Het slechte gevoel in de week was de voorbode van een van m'n slechtste wedstrijden. Ook de supporterende hulp van Vincent (die ziek langs de kant stond) kon me niet danig in het ritme brengen.

Gestart aan 3m57 (km1), dan direct uit het mooie groepje moeten lossen, en steeds trager wordende kilometertijden, gewoon niet kunnen, hartslag niet omhoog krijgen, benen als lood. Ik kon nog een paar kilometer de schijn hoog houden, (4km in 16min45min) maar daarna ging de kaars uit voor een paar kilometer. Er zaten zelfs kilometers bij van bijna 6 minuten, trager zelfs. Tot ik er de laatste 3.5km toch nog in slaagde die turbo aan te steken, hartslag omhoog te trekken en een meer dan behoorlijke snelheid te lopen (laatste 3.5 km in 14min10sec). En helemaal kapot was ik niet, gewoon leeg, nul fut in de benen. De 2 Duvels in geschenkverpakking, die we krijgen bij het inruilen van ons nummer, maakten echter al veel goed. Zo vergat ik eventjes wat minder gelukkig te zijn met een tijd van 58min10 seconden, over de wedstrijd van exact 13km (=13.4 km/u). Deze week nog wat verder rusten, kine alvast eens opzoeken, ook bezoekje aan mn sportarts sluit ik niet uit.

Met trage lopers groeten

Birger