Da Nacht van Vlaanderen
Voor de start de kleedkamer binnen en al meteen kom ik dat ander webloggeweld Koen en Frank Spencer tegen. Ook zij zien het volledig zitten om er een stevige lap op te geven in 't donker gat. Rustig keuvelend maken we ons klaar, rug en borstnummer goed hangen, beentjes inwrijven met warmte-houdende zalf, nog laatste iets eten en drinken...
Aan de start zag ik een grote meute in dranghekkens staan, verschillende startvakken. Voor heel die hoop staan er heel wat ultralopers en snelle marathonmannen, dus me via een omwegje dan maar daarbij gezet, in plaats van te drummen achterin heel de massa... Rustig het startschot afwachten en om 20u zetten we ons in lichte looppas.
Samen met een 10km wedstrijd en de ultra's gaan we op pad voor een eerste rondje van 10km. In de eerste kilometers wordt heel wat geduwd en getrokken om positie te kiezen, ik laat de meute wat begaan, en moet zoeken naar een eigen ritme. M'n knie speelde heel de week wat lichtjes op, en ook in de beginfase voelde ik iets, maar geleidelijk aan ebde ook dat weg. M'n gevoel tijdens de eerste vijf km, waarin ik nauwelijks ritme leek te houden, was echt niet goed. Vermoeide, zware benen. De duik naar 3u15 zou voor een andere keer zijn.
Pas na een 15tal km zet ik me in een groepje van een man of 4, die afwisselend de kop neemt in lange stukken tegenwind die we de eerste helft te verduren krijgen, ideaal om de hartslag onder controle te houden als je zo achter een boom van een kerel kunt kruipen. Halfweg komen we door in 1u42, mooi ritme, al zeggen m'n kompanen dat ze te snel bezig zijn. Tussen Handzame en Werken komen ook de snelle mannen reeds terug van een lusje, we zien ze stuk voor stuk passeren, wat gaan die gasten hard. Het inspireert me om de kop te nemen en het ritme te bewaren. Vlak voor het keerpunt zie ik Andrea Vermote, een dorpsgenote, die dus kort voor mij liep, samen met haar kompaan Jean-Pierre en met twee fietsen mee, eentje bestuurd door Hans, waar ik meerdere jaren mee gesnookerd heb.
Terugkeren met wind "in 't gat" zie ik wel zitten, en ik leg er dan ook deftig de pees op, ik weiger te vertragen, een per een vallen de medelopers af, blijkbaar hadden er zich vele vergallopeerd in de eerste helft, want vanaf km 25 ben ik aan het oprapen geslaan, lijk per lijk kwam ik tegen. Na het lopen van het lusje in Werken kwam ik in tegengestelde richting Spencer tegen, nog een mooi ritme houdend, op de hielen gezeten door Vansteenkiste, die het moeilijk lijkt te krijgen...
Wat verder krijg ik Andrea te pakken, eventjes een babbeltje, wat aanmoedigingen en dan weer verder, op het ritme blijven lopend. Tempo houden, niet versnellen, m'n inzinking van Maastricht komt me weer voor de geest, dit wil ik nu niet tegenkomen. In Kortemark, op goed 7 van de meet krijg ik het op een glooiend stuk iets moeilijker, en er komt zowaar iemand vanuit de achtergrond aanpikken. Twee kilometer verder echter moet hij me weer laten gaan, zodat ik weer alleen op pad moet voor de laatste kilometers. Het gaat me zo goed na 37-38 km dat ik besluit het erop te wagen en nog wat te gaan versnellen. Het ritme zat goed voor 3u23-24 ongeveer, ideaal, mss kon ik er nog wat vanaf doen. De laatste kilometers ging ik (naar eigen bescheiden mening) goed tekeer, raapte heeeeeeeeeeel wat mensen op, laatste 3km gingen zelfs heel vlot tegen de 14 per uur aan, zelfs iets erover. Op de markt aangekomen prijkte op de klok: 3u21min38 sec. Weer 4 min van mn PR af... Tevreden mens. Op Garmin staat een afstand van 42.5 km... net iets meer dus? Ofwel nam ik ergens een omweg...lol.
Nadien kon ik jammergenoeg niet meer blijven plakken om de prestaties van de anderen te bewonderen, en ook de Leffe vond deze keer niet de weg naar mn slokdarm... 't Zal voor de volgende keer zijn... Dan proberen we weer 4 min van de tijd te pingelen, en 4 Leffe's meer te drinken nadien....
Gegroet
Birger
Labels: de nacht van vlaanderen, marathon