Achieltje's weblog

Schakende, psychiatrisch verpleegkunde studerende, aan fietsen werkende halve gare die iets heeft met de mythische afstand marathon, schildpadden, tekenen, en vele dromen

31 januari 2007

Samenvatting van de festiviteiten...

Kort even samenvatten wat ik zo de laatste periode heb uitgespookt. Eerst angstvallig afwachten of we niet ergens een steek hebben laten vallen in de examens, grote opluchting dus toen ik vernam dat ik helemaal echt geslaagd was.

Donderdag 25 januari was het dan een van de schoondere dagen uit m'n leven: m'n diploma eindelijk in handen, eindelijk, eindelijk, eindelijk. Nadien was er nog een klein etentje met een fuifje, maar om 4u45 lag ik op vrijdagmorgen onder de wol. Om het vrijdag nog es te gaan vieren, en om rond 7u 's morgens in bed te kruipen. Klein nadeel, om half negen kwamen twee vrienden al naar ons thuis om samen naar het WK veldrijden te trekken.

En zoals je weet, reeds zaterdagmorgen bij de eerste cross was 't prijs, een wereldkampioen bij de Belgen. Dan wat verbroederd met de Zwitsers. Zo weet ik ook dat het spreekwoord: zo zat als drie Zwitsers... eigenlijk even goed kon geweest zijn: zo zat als 9 Zwitsers-met-koebel en enkele duizenden vierende Belgen. Van een van onze Zwitserse vrienden kregen we een kilootje Zwitserse koeken, in een hartvorm, echt heel lekker. Daags nadien heb ik hem dan een kilo van mijn eigenste lukken cadeau gedaan, die zijn nu dus stilaan wereldberoemd...lol. De terugweg bleek dubbel zo lang als eerst, raar... Ook zondag was het volle bak ambiance op de wei. Al verpesten enkele halve garen het wel door her en der keet te schoppen, alle buitenlanders op boe-geroep te trakteren of om werkelijk overal te beginnen pissen, ja, zelfs tussen het volk doen ze gewoon hun ding. Want ja, al dat bier moest ergens naartoe. Dat we 's namiddags met Erwin Vervecken weer een wereldkampioen hadden, zal de brouwer van dienst dus geen windeieren gelegd hebben.

En zo komt het dat we dus eigenlijk het diploma vier dagen aan een stuk hebben gevierd, kvond dat dat wel mocht, kheb er lang genoeg op moeten wachten. Gelukkig dus nog enkele daagjes vrijaf. Al ben ik vandaag aan m'n allerlaatste vrije dagje bezig. Vanaf morgen ben ik echt een werkmens, sedert gisteren is het contract ook effectief getekend.

Straks wordt er ook opnieuw gesport, 't wordt tijd. Alles wordt hier in 't werk gesteld om de weegschaal te ontwijken... Wil het gewoon niet weten... Hoe het met de conditie is ook niet, want met polonaise dansen en staan springen als er een deel slijkduivels passeren verbruik je ook niet al te veel calorieën.

Groetjes

Birger

21 januari 2007

Whoooooooooooooeeeeeeehoooooeeee

Stilaan sijpelt het binnen: school is gedaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan!!!!! Vrijdag afgesloten met het laatste examenfeest: de eindwerkpresentatie. Presentatie verliep onverwacht slecht, normaal ben ik de rustigste van de hoop, blijkbaar was ik nu de enige die aan de zenuwen ten onder ging. Gelukkig kon ik in de vragenronde nog es alles verduidelijken, en zo weergeven dat ik wel degelijk wist over wat ik bezig was (Titel eindwerk: Verpleegkundige begeleiding van patiënten met chronische terugval, ondertitel: Als de cirkel een draaikolk wordt...).

Uiteraard is het nog even wachten op het papiertje, en dus ook op de 100% zekerheid dat we geslaagd zijn, maar aan de examens die ik gemaakt heb, heb ik weinig twijfel overgehouden. Bij m'n mondelinge kon ik het behoorlijk uitleggen.

Zaterdag dan weer m'n "bioritme" opgenomen, kon niet slapen 's namiddags, teveel energie, dus besliste ik in extremis om me aan een mountainbikerit te wagen (met de crossfiets welteverstaan). Dus naar Torhout getrokken waar ik kon kiezen uit 25 en 50 km, plan 1 was om die 25 gewoon volle bak te rijden, tegen alle principes, plan 2 was die 50 te doen, maar iets rustiger. 't Is uiteindelijk geen van die twee geworden, gewoon 50 met 't eerste uur helemaal 't gashendel open, en na de splitsing spaarzaam omgesprongen met de krachten, en enkel in de zware stukken slijk (tot 25cm diep) eens door te geven. Uiteindelijk deed ik er 1u58 over, voor net geen 50km, in 't slijk. Aardig doorgetrapt. Ok, complete waanzin, tegen alle normale schema's in, maar na de examens, en zeker na mijn wel heeeeeeeeeeeeel lange schoolcarrière, deed dat verschrikkelijk deugd.

Vanmorgen dan nog es Beisbroek opgezocht, heel rustig met de groep meegelopen, uiteindelijk aan 16km gekomen, net geen 9 per uur gemiddeld. Me deze keer wel aan maximumpols van 160 gehouden, toch een klein beetje krachten sparen hé.

Tot 1 februari heb ik nu weinig tot niets te doen, behalve wachten, en kamer eens kuisen, er zal dus wel tijd genoeg zijn om de conditie bij te werken. En dan wachten tot de volgende weblogloop zeker? Hopelijk kan ik er dan wel bij zijn, Mol heb ik spijtig genoeg moeten missen (eerste keer dak eentje mis, dzjudedzju). En dan eens beginnen marathons zoeken, als 't aan mij ligt wordt het opnieuw Luxemburg (19 mei), de sfeer vorig jaar was fantastisch, zeker voor hun eerste inrichting, aankomst onvergetelijk. Maar kheb er nog een paar in gedachten: nacht van Vlaanderen (nooit gelukt wegens examens), Guldensporen (idem) en Flanders Fields (ook steeds bezet), keuze genoeg. Eerst kijken hoe het werk meevalt, en daar een beetje aan wennen, voor we al andere zaken beginnen te plannen...

Tot een dezer,

Bijna ex-student Birger

14 januari 2007

Oude zak

Tjah, zo eens per jaar komt m'n pensioen een jaartje dichterbij... Vrijdag was het weer van dattum, weerom een jaartje erbij op de teller. Weer een jaar rijper op de marathon. 24 jaar mag ik nu overal in gaan vullen, volgend jaar dus jubilee. Stel, kwil volgend jaar op m'n 25ste verjaardag m'n 25ste marathon lopen, dan hoef ik er in de 362 dagen die me resten nog 20 te lopen, laat ons zeggen om de twee weken eentje... Hmm, zot ben ik, maar zo zot niet, lol.

Alle gekheid op een ouder wordend stokje. Met nog 17 dagen te gaan als student beginnen de plannen te komen over wat er zo na de werkuren gedaan zal worden. Trainen we ons Martin "Wolfie" Adams-gewijs een dartsbierbuik? Of proberen we ons te behoeden voor de midlifecrisis die andere mensen blijkbaar meemaken als ze rond hun 45ste gaan beseffen dat ze hun jeugdige conditie hebben kwijtgespeeld? Nu, in het geval Martin Adams (50 jaar ondertussen), zou ik het nog zo erg niet vinden. (Martin werd deze avond wereldkampioen darts en won daarmee 70.000 Engelse pond) Toch ben ik de mening aangedaan dat ik beter m'n gewicht niet uit de pan laat swingen, en m'n jeugdig voordeel probeer te verzilveren in een actievere sport.

En zo komen we naadloos tot de trainingsijver die hier de laatste week aan de dag werd gelegd. Tussen het stage doen, eindwerkschrijven en studeren door reed ik een tweetal keer anderhalf uurtje met de crossfiets. Hartslag lekker rustig. Bij stormweer buiten installeerde ik m'n fiets op de rollen om met een dvd'tje (Garfield, The Movie) lekker soepeltjes anderhalf uurtje de benen los te gooien en me lekker 't zweet in te rijden. Zelfs vrijdag (op m'n verjaardag dus), voor ik naar een feestje trok, zat ik nog een uurtje op de fiets (Stuk van de film Teamspirit). Zaterdag werd dagje rusten (beetje flauwtjes), en vandaag, zondag, werden er onder een stralend winterzonnetje een 57-tal kilometertjes gereden met een groep hier uit de buurt. Stevig gemiddelde voor een mens met mijn conditie (29.6 gemiddeld). Maar zo weten we dat we nog wel beetje kunnen fietsen, dus er is nog hoop...

Morgen het eerste examen, cliëntgerichte visie, psychosenzorg. Handig, want heb net enkele weken stage gelopen op een afdeling psychosen, praktijkvoorbeelden zullen dus makkelijk gegeven worden, ben er redelijk gerust in.

Mylords, mylady's, u hoort nog van mij

Achieltje

05 januari 2007

Begingeneriek

Een eerste post van het nieuwe jaar mag je uiteraard niet beginnen zonder de obligatoire wensen aan eenieders adres dus: Menschen, aan ieder van uwen twege een welgemeend gelukkig jaar toegewenscht van mijnen twege. Moge het in dezes jaer des Heren 2007 voor ieder en elk van u een prachtjaer worden.

Enfin, om er toe te komen dat ik m'n uiterste best doe om m'n goed voornemen (weer meer sporten) ook waar te maken. Ondanks dat ik het redelijk druk heb (examens bijna, eindwerk bijna,...) kon ik deze week al eens de fiets opspringen voor een groot uurtje rustig fietsen, hartslag lekker laag houden, in de minder slijkerige stukken althans. Vandaag dan ook voor 't eerst sedert lang weer de loopsloefkes aangebonden, 'k wou een half uurtje lopen, 't is uiteindelijk toch drie kwartier geworden, aan amper 8.7 per uur. Tjah, weg snelheid dus. Khad Garmin gevraagd vooraf om een signaaltje te geven als mn hartslag over de 160 zou gaan. Na tien minuutjes niets gehoord, dus lekker doorlopen. Langs de spoorweg en bij valavond dacht ik een nieuw soort mus te ontwaren, eentje die 't gezang van een gsm nadeed!!!!! Ene keer deed hij twee beltoontjes, dan vijf minuutjes niets, dan weer 5 toontjes, en hij bleef me maar volgen, toch raar, welke vogel zou dat toch zijn? Kom ik op de markt, onder straatverlichting, hoor ik hem weer, kijk op mn Garmin, hartslag 161, en weer dat gezang, bleek het dus 't alarm te zijn van Garmin... Kheb dus enkele malen kort over m'n grens geweest, maar doordat ik zoch naar dat vogeltje, en dus wat trager ging lopen, kwam dat allemaal weer omlaag en weg vogeltje. Lol.

Overigens, er doet blijkbaar hier in de omstreken 't gerucht alsdat ik volop zou aan 't trainen zijn om opnieuw te gaan koersen. Woensdag op training riep er dat zelfs iemand naar mij, nog voor hij gelukkig nieuwjaar zei, riep hij al, ga je toch weer beginnen deh?
Vanwaar die geruchten komen weet ik ook niet, blijkbaar moet ik op de toertochten die ik reed (en 'k reed er amper) indruk gemaakt hebben, al ging ik daar niet vooruit... 'k Snap er geen jota meer van. Anyway, mij zien ze dus niet aan de start van 't nieuwe wielerseizoen, kben niet meer zo gek om amper een maandje te trainen en me dan tussen al 't geweld te storten. Eerst kijken hoe de nieuwe job meevalt en dan nog 3 maanden bijtellen, pas dan misschien... En eerst nog een marathon achter de kiezen steken. Maar eerst dus weer opbouwen, opbouwen, opbouwen, met of zonder gsm-vogeltje...

Groetjes

Birger